Herkese merhabalar. Bugün Âşık Veysel‘den bahsedeceğiz. Onun gerek sanatçı kimliğinden, gerekse Anadolu’nun mirasını taşıdığı felsefesinden değineceğiz. Gelin hep beraber büyük ustayı daha yakından tanıyalım.
Bir çiftçinin çocuğu olarak doğan Âşık Veysel, Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya gözlerini açtı. O dönemlerde birçok çocuğun ölümüne neden olan çiçek hastalığı Âşık Veysel’in ailesine de uğramıştı. Âşık Veysel’in iki kız kardeşi bu nedenle hayatını kaybetmişti. Âşık Veysel ise bu hastalıktan dolayı iki gözünü de kaybetmişti.
Takdir-i ilahi derler ya hani, işte bu hastalık belki de bir halk ozanının doğmasına neden olmuştu. Babası oyalanması için Âşık Veysel’e bir bağlama almıştı. Âşık Veysel, böylece bu bağlama ile diğer halk ozanlarından türküler çalmaya başlar.
O zamanlar Sivas Maarif Müdürü olan Ahmer Kutsi Tecer, Âşık Veysel’i bir şairler gecesinde tanır ve onu Türkiye’ye tanıtmak için kolları sıvar. Âşık geleneğinin son temsilcilerinden olan Âşık Veysel, birçok ili dolaşmaya başlar. Bir süre sonra ise Köy Enstitülerinde bağlama dersleri de vermeye başlar. 1970’li yıllara geldiğimizde Âşık Veysel’in türkülerini birçok sanatçı farklı şekillerde yorumlamıştı. O yorumlayanların arasında şu sanatçılar göze çarpıyordu: Selda Bağcan, Gülden Karaböcek, Hümeyra, Fikret Kızılok, Esin Afşar…
Eserlerinde Türkçeyi öyle bir nakşetmiştir ki, her dinlediğinizde hayran kalırsınız. Sade bir Türkçe ile doğadan, yaşamdan, üzüntüden, sevinçten bahsetmiştir. Hani en başta demiştim, felsefeden bile değinmiştir eserlerinde.
Gerek eserleriyle, gerek şiirleriyle birçok insanın beğenisini toplamış ve bir halk ozanı olarak adını altın harflerle tarih sahnesine yazdırmıştır. Sözü de fazla uzatmadan ustanın birkaç eseriyle sizleri baş başa bırakmak istiyorum. Bıraktığı mirası ile hep yaşamak dileğiyle…
Yorumlar